Reżyserii tekstu współczesnego nam klasyka, Tadeusza Różewicza, podjął się Tomasz Man, reżyser i dramatopisarz, laureat nagrody za scenariusz oryginalny słuchowiska na VI Festiwalu Teatru Polskiego Radia i Teatru Telewizji Polskiej "Dwa Teatry - Sopot 2006". Do współpracy reżyser zaprosił znakomitych aktorów - Andrzeja Chyrę (w roli Bohatera i Chóru), Stanisławę Celińską, Magdalenę Cielecką , Kazimierza Kaczora i innych.
Oprawą muzyczną słuchowiska zajął się zespół Karbido, który wraz z reżyserem precyzyjnie opracował dźwiękową partyturę słuchowiska wg dramatu Różewicza.

Kartoteka w reżyserii Tomasza Mana, trzeci raz reżyserowana w Teatrze PR (Zbigniew Kopalko - 1971; Janusz Kukuła - 1994 oraz Andrzej Zakrzewski "Kartoteka rozrzucona" - 1996), to składający się z wielu sekwencji sen Bohatera, w którym spotyka postaci z przeszłości - rodziców, kobietę, która porzucił, sekretarkę, wujka, dziennikarza, nauczyciela. Te jego spotkania z przeszłością są próbą określenia samego siebie, poprzez konfrontacją z tym, co było. Bohater jest na zakręcie, życie mu ucieka, więc chciałby je złapać, coś uporządkować, poukładać. W tym poszukiwaniu tożsamości towarzyszy mu również Historia, z całym swoim tragizmem i rozpaczą (okrutna wojna, partyzantka, rozczarowania lat powojennych).

Adaptacja i reżyseria: Tomasz Man
Realizacja akustyczna: Andrzej Brzoska
Muzyka i opracowanie muzyczne: Karbido (Marek Otwinowski i Igor Gawlikowski)

Obsada:
Bohater oraz Chór - Andrzej Chyra
Matka - Stanisława Celińska
Ojciec - Kazimierz Kaczor
Głos kobiety spod kołdry/Sekretarka - Dominika Kluźniak
Olga - Magdalena Cielecka
Dziewczyna - Agnieszka Podsiadlik
Wujek - Marian Kociniak
Chłop - Grzegorz Małecki
Przyjaciel z dzieciństwa - Marcin Hycnar
Tłusta baba - Aleksandra Konieczna
Nauczyciel - Tomasz Sapryk
Dziennikarz - Łukasz Simlat

Tomasz Man o swojej realizacji Kartoteki:

Kartoteka jest dla mnie zapisem tego, co się rozgrywa między snem a jawą. Jak się leży w łóżku i nie może się zasnąć. Bo kac, problemy, ból głowy, duszno…Przewraca się z boku na bok, liczy się barany, wstaje i chodzi po pokoju. Coś uwiera. Bohatera Różewicza uwiera przeszłość. Zdarzenia, wspomnienia, ludzie to wszystko przychodzi do niego jak duchy, zjawy. Ale uwaga, to nie są jacyś tam panowie z ciemnymi oczodołami, ale to konkretni ludzie.

Wyczuwa się wyraźnie, że tekst jest pisany w jakimś ciągu. Jest to ciąg wywołanych przez pamięć scen, które łączą się ze sobą jak improwizacja jazzowa albo freestyle. W tym jest bujający rytm. Zmiany tematów. Nie wiemy co będzie dalej, bo wszystko zależy od intuicji, od pamięci, która żongluje obrazami jak chce. Pulsująca szczerość – dziecięca - tak jak się było małym chłopcem i przyznało się rodzicom – tak mamo, tak tato to ja zjadłem czekoladę, to ja zbiłem ten wazon z paprotkami, to ja podpaliłem dywan...I to wyczuwam jako podziemie tekstu.

Ale największy problem zaczął się z historią. Bo przecież Kartoteka to w czystej postaci rachunek sumienia z drugą wojną i stalinizmem. I co mnie to teraz obchodzi? To było wieki temu… Więc wyrzucam historię i piszę scenariusz o facecie, który ma problemy…no właśnie z czym? Jak wyrzuciłem historię okazało się, że facet ma tylko łóżkowe problemy. I czy właśnie o to chodzi w tym tekście? Nie. Chciałem wyciąć nerw tekstu. Ale dlaczego? Bo się wstydzę historii? Tak, bo przegraliśmy wojnę i jeszcze nas Stalin przeciągnął pod drzwiami? Tak, właśnie tak jest i nie da się tego zmienić. Ale czy da się zmienić to, że przegraliśmy w Irlandią 3:2. Nie. Trzeba iść dalej i pamiętać, żeby drugi raz się nie przejechać. I tak też jest z Kartoteką.

Trzeba głośno powiedzieć o tym, co jest głęboko gdzieś zakopane w ziemi, czego się wstydzi. Trzeba pozbyć się tego balastu, żeby się porządnie wyspać. Bo jak mówi moja mama, najważniejszy jest zdrowy sen. Nie zmienię sobie miejsca urodzenia w dowodzie. To jest moje prywatne odkrycie w Kartotece. Jeszcze jedno, nie skreślaj, jak nie rozumiesz, skreślaj jak rozumiesz.

Teraz zostało kolejna sprawa kto to wszystko zagra? Pomyślałem Andrzej Chyra i zjawił się. Po prostu godzinę później spotkałem go na mieście. Zapytałem. Chętnie. Świetnie. Tego i tego, tam i tam. Wszystko dobrze się składa. Fluidy. Andrzej jest idealny do tej roli. Jest czterdziestolatkiem. Dużo przeszedł zanim doszedł do tego, kim jest teraz. Wie co to znaczy mocować się z przeszłością. I przekaże tę ciężkość lekko. Wyobrażam sobie, że Bohater musi być kameleonem, który zmienia się w sekundę, bo szuka tożsamości. Andrzej to zrobi. Ale też trzeba, żeby powiedział coś od siebie. Naprawdę. Bez udawania. Uruchomienie subiektu – jak mówi Grzesiek Jarzyna. Andrzej wie, o co chodzi, bo razem pracowali.

Ale to nie wszystko, trzeba skompletować zespół, który gra na jedną bramkę. Udało się! Celińska, Cielecka, Konieczna, Kuźniak, Podsiadlik, Hycnar, Kaczor, Kociniak, Małecki, Simlat, Sapryk. Pięknie.

I teraz tym wszystkim trzeba odjechać. Spotkałem się chłopakami z Karbido. Rozmawialiśmy u mnie w domu całą noc. Muszą wejść w głowę Bohatera i zapisać dźwięki, które go męczą. Weszli. Znaleźli przesterowaną wiertarkę, prysznic, sygnał z telewizora, organy, przedzieranie się przez krzaki, szum newsów i oczywiście porozbijany bit i sprzęgającą gitarę. Cały koktajl został zmiksowany jak ładunek wybuchowy, który odpala dźwięk rannego budzika…albo kończy…jak się chce."