Bardzo emocjonalne i boleśnie prawdziwe słuchowisko.

To prawda Robertusie 😛

A także Andrzej Seweryn

We fragmencie m.in: ZOFIA KUCÓWNA,ALEKSANDRA ŚLĄSKA i JAN ŚWIDERSKI.

Zmarła aktorka Zofia Kucówna. Wystąpiła w tym sluchowisku i w wielu innych. Wspaniala aktorka.

https://www.polskieradio.pl/357/6991/Artykul/3360009,pani-chorazyna

Według "Polskiego" Radia PR.1 Julia Brystygierowa to tylko silna kobieta z V Departamentu !!!

"(...) przyszło jej się zmagać z inną silną kobietą: Julią Brystygierową, dyrektorką V Departamentu Ministerstwa Bezpieczeństwa Publicznego."

HAŃBA !!!

Życiorys "Silnej kobiety"

https://historia.dorzeczy.pl/prl/44791/julia-brystygier-tajemnice-krwawej-luny.html

https://pl.wikipedia.org/wiki/Julia_Brystiger

Może by tak uderzyć do nowego dyrektora teatru pr Adama Wojtyszki?

jest szansa na powtorke wrzutki tego serralu?

Robert pseudonim WYROCZNIA

Nie uciekł, nie uciekł, siedzi, a właściwie leży w Gorzowie.

Doktor Zgroza czyni starania by "przeflancować" go do siebie, do Tworek.

Chce się na nim habilitować, ponoć to unikalny przypadek w skali kraju.

Jest to nagranie Polskiego Radia Bis. O tym spektaklu pisano w Ruchu Muzycznym, w nr 24 z 28.11.2004.

Nagranie tego wspaniałego słuchowiska jest także na YouTube.

Audycje jest też dostępna na YouTube.

coś się zdublowało, więc, by nie marnować przestrzeni publicznej, polecam obejrzenie spektaklu z 1990 roku, w którym rewelacyjne kreacje stworzyli Maria Pakulnis z Krzysztofem Wakulińskim. 

opis z bazy VOD.tvp.pl - teatr TV

Sztuka z 1937 roku. Spośród wszystkich „komedii naukowych” Antoniego Cwojdzińskiego (1896 - 1972) zyskała chyba największy rozgłos. Autor - z wykształcenia fizyk, z pasji reżyser i aktor (występował w „Reducie” pod pseudonimem Antoni Wojdan) - zadebiutował w 1934 r. komedią „Teoria Einsteina”, za którą rok później otrzymał nagrodę im. Leona Reynela, podobnie jak za „Epokę tempa” (1936). Po wojnie, już na emigracji (od 1940 r. przebywał poza krajem) napisał m.in. „Hipnozę”, „Sprzężenie zwrotne”.

Rewelacyjne słuchowisko, ale teatr TV jednak ciekawszy. 

Jest też nagranie na YouTube w lepszej jakości.

Premiera audycji miała miejsce 27.03.1989.

Andrzeju, to mimo powagi sprawy, jednak zbyt straszny szantaż. :P

HURAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAAA...

Robert uciekł !!!

W tej sztuce wszystko jest stare - dwa pokoje z kuchnią i łazienką, meble, zegar ścienny, który nie chodzi, fotografie i Katarantka ubrana w stare zniszczone rzeczy. Jest niewidoma. Dzieci z podwórka nazywają ją Ciotką Gróbką.

Katarantka całą uwagę koncentruje na sobie. Boi się świata zewnętrznego, przyjmuje wobec niego postawę obronno-napastliwą. Sąsiedzi ją drażnią i tylko czyhają na jej mieszkanie, dzieci - ma ich dwoje, adoptowanych, ale oni nie mają dla niej czasu, chcą ją zagłodzić. Zresztą Katarantka boi się ewentualnego ubezwłasnowolnienia: "Do domu starców chcą mnie oddać! Żebym umarła! (...) A tu ukradną, porozbijają mi wszystko". Wygraża im, by w chwilę potem błagać o litość: "Przyjdzie na was nieszczęście! (...)
Zmiłujcie się! Nie krzywdźcie mnie".

Zostały jej tylko wspomnienia. Są one jednak nieprzydatne, gdy nie ma się z kim nimi podzielić. Więc Katarantka dialoguje ze swoim sobowtórem. Widzi tę drugą w lustrze, jest młoda, piękna. Może to ona, taka, jaka była kiedyś? To przymusowe towarzystwo nie zadowala Katarantki. Są zbyt do siebie podobne, tak naprawdę ich rozmowa jest dwugłosowym monologiem.

Prawo Dońdy: "To, co mały komputer może z wielkim programem, może też wielki komputer z programem małym; stąd wniosek logiczny, iż program nieskończenie duży może działać sam, tj. bez jakiegokolwiek komputera".

Jest to opowieść o genialnym, ale zwariowanym naukowcu odrzuconym przez społeczność akademicką. Ale profesor Dońda nie chowa się na odludziu, tylko robi wielką karierę w państwie afrykańskim, Gurunduwaju. Przy okazji wspaniale przedstawione są korupcja i nepotyzm w Gurunduwaju, właściwie korupcja podniesiona jest tam jest do rangi oficjalnej polityki. Mowa jest też o roli przypadku w rozwoju świata i człowieka, poczynając od samego Dońdy, bo „Ojcem jego była Metyska ze szczepu Indian Navaho, matki zaś miał dwie z ułamkiem, mianowicie białą Rosjankę, czerwoną Murzynkę, a wreszcie – Miss Aileen Seabury, kwakierkę, która urodziła go po siedmiu dniach ciąży”.

Andrzeju, komentarz Ideolo

Może zagrozimy, że w najbliższych wyborach będziemy głosować na pis?

Wysłałem i też jestem zażenowany działaniem nowego (starego) rozdania. Maja nas w 4 literach!

Kochani Sluchacze i Pasjonaci apeluję: WYSYLAJCIE MAILE DO ARCHIWUM POLSKIEGO RADIA O PRZYWRÓCENIE PODCASTOW ARCHIWALNYCH SLUCHOWISK BO SPRAWA MIALA SIE SZYBKO WYJASNIC A STOI W MIEJSCU. CHYBA MAJĄ NAS W DUP...E!!!!!

ADRES: archiwumpoczta@polskieradio.pl

słuchowisko wrzucone dwa razy, gdyż w ciągu tygodnia leciało w dwóch różnych stacjach radiowych, dwóch różnych cyklach, o różnych godzinach. Obie emisje przedziela tydzień, co jest nieczęste. jeśli ktoś będzie chciał sprawdzić, co leciało w STT i TPR to ma tę wiedzę.. Ta strona jest dla wnikliwych i dociekliwych audiomaniaków

Słaba jakość. Duże szumy.

Nagranie jest dostępne na YouTube.

Dziękuję ślicznie Audiomaniaku ! 

Podziękowania za ten unikat w reżyserii Mistrza Kopalki.

Słuchowisko „Kłopoty wynalazcy”  na podstawie utworu „Lustro” autorstwa Jana Brzechwy z 1965 roku w reżyserii Zbigniewa Kopalki.

Ten radiowy spektakl o humorystycznym zabarwieniu powstał na podstawie utworu „Lustro” autorstwa Jana Brzechwy. Ludwik Strożek, wynalazca lustra, szuka kogoś, kto zaakceptuje i upowszechni jego wynalazek. Większość ważnych osób, do których się udaje, źle reaguje na swoje odbicie w lustrze. Lekarz kieruje go do szpitala psychiatrycznego, a w wyniku procesu wytoczonego przez Dyrektora Departamentu trafia do więzienia. Dopiero Minister Spraw Postępowych zachwyca się wynalazkiem Strożka...

Słuchowisko „Kłopoty wynalazcy” Polskie Radio SA, Teatr PR, premiera: 07.06.1965

Autor tekstu: Jan Brzechwa

Reżyser: Zbigniew Kopalko

Asystent reżysera: Ada Madalińska

Realizator: Halina Machay

Autor muzyki: Andrzej Korzyński

OBSADA: Henryk Borowski - Andrzej Horski, lekarz;

Aleksander Dzwonkowski - Woźny;

Tadeusz Fijewski - Ludwik Strożek, wynalazca;

Mieczysław Gajda - Sprawozdawca radiowy;

Józef Kondrat - Minister Spraw Postępowych;

Barbara Krafftówna - Anna, żona Ludwika Strożka;

Mieczysław Pawlikowski - Dyrektor Departamentu;

Saturnin Żórawski - Referent Centralnej Dyrekcji Wynalazków