Reżyseria: Henryk Rozen
Realizacja: Andrzej Brzoska
Opracowanie muzyczne: Marian Szałkowski

Obsada:
Joanna Trzepiecińska (Ona)
Krzysztof Stroiński (On)
Stanisław Elsner-Załuski (Narrator)

Słuchowisko "Ściany" jest adaptacją powstałej w latach sześćdziesiątych ubiegłego stulecia jednoaktówki napisanej dla teatru przez kanadyjskiego dramatopisarza, aktora i tłumacza Jacquesa Languirand. Wystawiono ją po raz pierwszy w INSTANT THEATRE w Montrealu w 1965 roku. Jednoaktówka ta nosi w oryginale tytuł Les Cloisons. Tytuł ten oznacza – ograniczenia, przegrody. Adaptator uznał, że intencje autora najbardziej oddaje tytuł Ściany. Bowiem bohaterów oddzielają ściany pokoju hotelowego i one właśnie są materializacją psychicznej bariery, czy też „przegrody”, która uniemożliwia kobiecie i mężczyźnie poznanie się. Jest to właśnie miniatura dramatyczna opowiadająca o niepoznaniu się. Dialog prowadzony przez mężczyznę i kobietę to wyimaginowana rozmowa, jaką mogliby prowadzić, gdyby starczyło im odwagi na pokonanie dzielącej ich ściany: - obaw, lęków, konwenansu, złych doświadczeń. Każde z nich jest samotne i pragnie spotkać kogoś, kogo można by pokochać. Starają się wsłuchać w odgłosy dochodzące z sąsiedztwa i nawiązać kontakt poprzez dźwięki, jakich pełne są hotele na całym świecie. Usiłują również wyobraźnią, jakby telepatycznie, przeniknąć ścianę oddzielającą ich pokoje w małym staroświeckim paryskim hoteliku. Nawiązuje się pomiędzy nimi subtelna gra, która polega na sygnalizowaniu sobie uczuć przy pomocy otwarcia okna, wody w łazience, czy zaciągnięcia firanki. Już z tego pobieżnego opisu widać, że nawet w teatrze żywego planu na pierwszy plan wysuwałyby się generowane przez postacie dźwięki. W słuchowisku supremacja dźwięku jest sama przez się zrozumiała i staje się jednym z bohaterów. Język dźwięku to sposób porozumiewania się w realnym planie. W planach dwóch symultanicznych monologów wewnętrznych kształtuje się możliwość dialogu między obojgiem ludzi zajmujących sąsiadujące ze sobą pokoje hotelowe. Jest to jedynie możliwość, zatem do otwartej rozmowy oko w oko nie dochodzi, zaś rozmowa przy pomocy dźwięków to jakby wymiana wiadomości rzucanych na ocean w zapieczętowanych butelkach.