emisja 2003 pr II

Obsada: Ewa Kolasińska, Edward Linde-Lubaszenko, Jerzy Stuhr. 

Pewnego deszczowego popołudnia do zakładu fryzjerskiego, w którym pracuje niemłoda już Zoja, wpada tajemniczy nieznajomy. Jest on outsiderem, enigmatycznie opowiada, ze został wyjęty spod prawa. Zaczynają rozmawiać, w tle gra telewizor. Zmieniające sie jak w kalejdoskopie urywki telewizyjnych wiadomości, fragmenty programów, stają sie pretekstem do szerszych rozważań przybysza nad kondycją ludzką oraz komentarzem rzeczywistości. Nasza bohaterka ulega urokowi nieznajomego i przez moment pokłada w nim nadzieję na odmianę swojego losu, wyrwanie się ze swojej smutnej, nieco przyszarzałej codzienności, od nieczułego, agresywnego męża. Chciałaby jeszcze coś w życiu przeżyć, może pójść na kurs tańca, kochać i być kochaną. Tytułowa Britney, której muzyka pojawia sie w tle uosabia takie marzenie idealnego życia, które jest jednak zbyt piękne, by mogło byc prawdziwe... Ale przecież i w takiej zwyczajności zdarzają się momenty piękne... w życiu wszak piękne są tylko chwile, jak stwierdza jedno z bohaterów. Amerykańska piosenkarka pop staje się również wyimaginowaną powiernicą rozterek kobiety. Czy Zoję stać jeszcze, aby rzucić wszystko i zatańczyć na wulkanie?

Tyle opisu, a teraz moje wrażenia. Pomysł był chyba niezły, ale jednak sztuka dłuży sie i... jest zwyczajnie nudna, łapałam sie na tym, ze spoglądam na czas odtwarzania nie mogąc doczekać się końca.
Również bohaterowie nie wzbudzają większych emocji. Właściwie obojętnie śledziłam ich losy, w ogóle się nie angażując. Dla ciekawych.