Trzecia audycja serii, barwne historie z życia poetów, plus oczywiście wiersze Mariana Ośniałowskiego

Dodatkowo jako video:
cz.1: https://www.youtube.com/watch?v=fWnGCah4Lts
cz.2: https://www.youtube.com/watch?v=oJZMBcHGgK0
cz.3: https://www.youtube.com/watch?v=AY-9r-HHIeQ
cz.4: https://www.youtube.com/watch?v=QHpwFuPOrN

Marian Ośniałowski (1920 - 1966), zwany poetą tragicznym, urodził się w Chocimowie w majątku rodziców Gustawa i Marii z Cichowskich, nazywany przez bliskich i kolegów Rysiem.

Ośniałowski, którego pasją i marzeniem, oprócz poezji był teatr, wstąpił do PWST w Łodzi, ale szkoły nie ukończył. Grał jako amator w teatrach w Sosnowcu, Bielsku i Cieszynie. Uzyskał dyplom aktora po egzaminie eksternistycznym. Później grywał w teatrach dramatycznych w Częstochowie, Świdnicy, Jeleniej Górze, Olsztynie, a zakończył tę pracę w Kaliszu. Jego aktorstwo nie było wysokiej próby, nie miał dobrych recenzji, był raczej jednostronny, mógł grać role efebów, nieporadnych amantów, romantycznych młodzieńców, był więc mało przydatny w zespołach teatralnych i zapewne dlatego tak często je zmieniał. Po śmierci matki wrócił do Warszawy, zaczął drukować wiersze w gazetach, związał się z grupą literacką "Współczesność" i brał udział w redagowaniu pierwszego numeru pisma o tej samej nazwie. Z Francuskiego Centrum Kulturalnego otrzymał w 1961 stypendium na roczny pobyt we Francji. Po odmowie przedłużenia wizy przez ambasadę polską w Paryżu wybrał los emigranta. Publikował swoje wiersze, jak również przekłady z poezji francuskiej w emigracyjnej prasie polskie (głównie w "Wiadomościach londyńskich"). Został uhonorowany nagrodą Fundacji Kościelskich za opowiadanie "Dzieciństwo".

Śmierć przyszła do niego 12 grudnia 1966 roku. Zażył barbiturany, przy których pracował w laboratorium. Policja znalazła poetę w Lasku Bolońskim, a przy nim list, w którym prosił o pochowanie go w bezimiennym grobie.

Tomiki poezji:

• "Kontrasty" (1958),
• "Suita cygańska" (1959),
• "Mam na sprzedaż tylko serce" (1976)
• "Wiersze i proza" (2008)