Pliki w folderze: Antykwariat

kompresje: mp3  +  aac (m4a)

Aleksander Bardini urodził się w 1913 r. w Łodzi, zmarł w 1995 r. w Warszawie. W latach 1932–1939 studiował aktorstwo i reżyserię w Państwowym Instytucie Teatralnym w Warszawie. Jego nauczycielami byli Leon Schiller i Aleksander Zelwerowicz. Od września 1939 do czerwca 1941 r. Aleksander Bardini pracował jako aktor i reżyser w Polskim Teatrze Dramatycznym we Lwowie. Po zajęciu miasta przez wojska niemieckie został przesiedlony do lwowskiego getta. Udało mu się uciec na aryjską stronę, ukrywał się w prywatnym mieszkaniu. Pracę w teatrze wznowił po ponownym zajęciu Lwowa przez wojska radzieckie w lipcu 1944 r. W 1945 r. przeniósł się ze lwowskim zespołem do Katowic. Po pogromie kieleckim w 1946 r. wyemigrował z Polski. Do kraju powrócił w 1950 r., by nawiązać współpracę z warszawskimi teatrami: Wielkim i Polskim, później zaś: Teatrem Ateneum. Był wieloletnim pracownikiem w Państwowej Wyższej Szkole Teatralnej w Warszawie (od 1953 r. profesor). Współpracował z Teatrem im. Stefana Jaracza w Łodzi, Teatrem Współczesnym w Warszawie, Teatrem Starym w Krakowie. Był znakomitym aktorem, również filmowym (m.in u Andrzeja Wajdy, Krzysztofa Zanussiego i Krzysztofa Kieślowskiego), oraz reżyserem teatralnym, twórcą wielu znamienitych inscenizacji. Był także związany z radiem. Potwierdzeniem tego był Wielki Splendor, nagoda przyznawana przez Zespół Artystyczny Teatru Polskiego Radia za całokształt twórczości.