Poezję widział tam, gdzie inni w ogóle jej nie dostrzegali, a z pozoru banalne teksty pod ręką Jonasza Kofty zamieniały się w profesjonalne, dowcipne, dojrzałe utwory.

19 kwietnia minie 30 lat od śmierci Jonasza Kofty - poety, dramaturga, piosenkarza i malarza. - Tworzył w nocy, w samotności. Śmiałam się, że litery, które zapisywał, wyglądały jak zdechłe komary sprzed roku na białym parapecie - śmieje się gość Czwórki. - Tak wyglądał jego charakter pisma, więc miałam sporo do przepisywania - tłumaczy.

Jak wielu artystów Kofta swoje obserwacje notował też w restauracjach i kawiarniach na serwetkach. - W PRL-u, choć to nie było łatwe, kupowałam długopisy na pęczki, bo po tygodniu okazywało, że Jonasz wszystkie zapodział. Gubił wszystko, nawet buty. Zdarzało się, że z koncertów wracał w lakierkach kolegi, który mu akompaniował - wspomina jego żona.

Kto oduczył artystę bałaganiarstwa? Jak powstał wiersz "Po co żona poecie"? Czemu Kofta tak chętnie pomagał młodym twórcom? Jakiego utworu szczerze zazdrościł Wojciechowi Młynarskiemu?

Pliki w folderze: Kofta  Jonasz

kompresje: aac (m4a) + mp3