autor: Tadeusz Różewicz
adaptacja i reżyseria: Anna Wieczur-Bluszcz
realizacja akustyczna: Andrzej Brzoska
opracowanie muzyczne: Renata Baszun
obsada:
Ewa - Dorota Landowska
Henryk - Przemysław Bluszcz
Gizela - Anna Gorajska
Beniamin - Piotr Kasperkiewicz
Sierżant - Michał Piela
Stary - Stanisław Brudny
Młody - Marcin Hycnar
Sanitariusz 1 - Robert Czebotar
Sanitariusz 2 - Bartosz Martyna
Grubas - Artur Janusiak

info: Dla jednych jest to zabawna komedia rodzinna, odwzorowująca sceny wzięte z życia, dla innych - jest to przede wszystkim "teatr poetyczny", z gorzkim przesłaniem filozoficznym.
Dramat o nieskuteczności prób samorealizacji, poszukiwaniu tożsamości, o rozliczeniach z przeszłością.
Niekonwencjonalna komedia przedstawia drobnomieszczańską rodzinę z jej zasadami i nawykami myślowymi. Ewa, starzejąca się (i ubolewająca nad tym) czterdziestolatka, jest zaniepokojona przedłużającą się nieobecnością męża. Zawiadamia milicję. Obie z córką Gizelą z trudem podają rysopis - "Tatuś właściwie był nijaki, niepodobny do niczego, jak wszyscy". Tymczasem dotknięty amnezją Henryk błąka się po mieście. W końcu wraca do domu. Jest szczęśliwy, bo niczego nie pamięta. Żona postanawia natychmiast uświadomić mu, w jak tragicznej sytuacji się znalazł i jaki był nieszczęśliwy. "Cała nadzieja w bodźcach / trzeba go bość / tymi bodźcami / bez wytchnienia..." Ewa uczy męża posługiwania się słowami i ciałem. Wbija mu do głowy stereotypowe sądy i obiegowe formułki. Wreszcie Henryk dostatecznie nasiąka komunałami. Wraca do rzeczywistości, lecz tylko po to, by ponownie wyjść z domu.